Układanie wykładzin na własną rękę
Wśród przeróżnych materiałów stosowanych nie tylko w domowych pomieszczeniach, ale mających także zastosowanie na przykład w urzędach czy sklepach znajduje się wiele rodzajów linoleum. Chociaż zazwyczaj na większą skalę zleceniodawca decyduje się na skorzystanie z usług specjalisty, istnieją również możliwości samodzielnego układania wykładzin. Z pewnością linoleum jest o wiele prostszą do ułożenia wykładziną niż na przykład wykładzina podłogowa, to jednak mogą nastąpić komplikacje w tworzeniu takiej podłogi bez odpowiedniego przygotowania. Dlatego też przed przystąpieniem do kładzenia wykładzin warto przejrzeć internetowe poradniki na ten temat lub zasięgnąć porady fachowca.
Wykładzina pod nożem - linoleum
Posługując się nożem do wykładzin i liniałem, tniemy różne rzeczy. Wikipedia definiuje nam jedną z najczęstszych "ofiar":
Linoleum ? materiał składający się z warstwy barwionej w masie utwardzonej masy plastycznej (o podstawowym składzie: olej lniany, kalafonia i mączka drzewna lub korkowa), nałożonej na płótno jutowe (lub podobną tkaninę), stosowana głównie jako wykładzina podłogowa, ale również jako materiał na matryce linorytowe. Technologia produkcji linoleum została opatentowana w 1860 roku przez Anglika, Fredericka Waltona. Mimo, iż w drugiej połowie XX wieku wykładziny PVC niemal całkowicie zastąpiły linoleum, jego nazwa wciąż znajduje się w powszechnym użyciu.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Linoleum
Podłogi z plastiku? Co to jest PCW.
Poli(chlorek winylu) (polichlorek winylu, PVC, PCWa) ? polimer syntetyczny z grupy polimerów winylowych, otrzymywany w wyniku polimeryzacji chlorku winylu. Stosowany do wytwarzania tworzyw sztucznych. Ma właściwości termoplastyczne, charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, jest odporny na działanie wielu rozpuszczalników.
Nazwa handlowa w Polsce
W obrocie handlowym w Polsce występuje jako polwinit (zmiękczony, czyli plastyfikowany i granulowany PCW) i polwiplast (granulat obuwiowy PCW). Skład tego ostatniego dla jednej z odmian to około 50% czystego polichlorku winylu, 40% plastyfikatora - np. ftalanu di(2-etyloheksylu) lub mieszaniny ftalanu di(2-etyloheksylu) z ftalanem dibutylu, ftalanem izoamylu i adypinianem di(2-etyloheksylu).
Zastosowanie
Polimer ten jest stosowany w różnych gałęziach gospodarki:
do produkcji wykładzin podłogowych, stolarki okiennej i drzwiowej, akcesoriów (w postaci różnych listew wykończeniowych), rur i kształtek do wykonywania instalacji w budynkach, jako elewacja (siding), folii, elektroizolacji (np. przewodów i kabli elektrycznych) itp.
w medycynie: dreny, sondy, cewniki, strzykawki
do wyrobu opakowań, elementów urządzeń, płyt gramofonowych, drobnych przedmiotów itp.
pokrywanie powierzchni sportowych oraz innych, zakrytych i otwartych (czasem jako igelit)
w elektrotechnice polwinit stosowany jest jako izolacja w przewodach i kablach.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Poli%28chlorek_winylu%29